#direngeziparkı

Kim ne derse desin bu vahşete göz yumabiliyorsan, sessiz kalabiliyorsan insan değilsin diyorum.

Öyle uzaktaan uzaktaan

Çok sevdiğiniz bi insanın uzakta olması, onu daha da çok sevdiriyor mu size de? Her gün keşke yanımda olsaydın dedirtiyor mu? Ya da yanımda olsaydın şunları bunları yapardık diye başlayan cümleler, hayaller kurduyor mu? Çok tuhaf değil mi ya. Uzakta o, bunu biliyorsunuz ama buna rağmen onu hala seviyorsunuz. 

Fiyuu!! İşte yeni bir yazı.

Vay anasını! Unutmuş gitmişim yahu ben bloğumu, olacak iş mi bu canıım :) Ayy neler neler yazmışım şimdi okuyunca bi tuhaf oldum, yazarken düşündüklerim teker teker hissettiklerim aklıma geldi. Diyorum içimden " ne çok şey değiştirmiş zaman". Ne çok gelen olmuş ve yine ne çok giden. Belki iyi, belki kötü... Hep iyi ki varsın dedirtenler bi de ulan hep beni mi bulur senin gibi dengesizler dedirten :) Ama hayat bu ikisiyle güzel elinizdekilerin kıymetini daha iyi anlıyorsunuz çoğu zaman ve usul usul teşekkür ediyorsunuz sizi üzene, çekip gidene. Aynı bu duygu içerisindeyim mesela şu an. Önceki yazılarımda gördüğünüz gibi çok da hoş olmayan şeyler yaşadım, neredeyse 2 yıllık sevgilimden ayrıldım. Sonra kocamaaan üzüntüler kaldı bana zannettim ama yanılmışım. Bir kapı kapandııı ve en güzel kapım açıldı. Hiç beklemediğiniz bir anda, hiç beklemediğiniz birisi karşınıza çıkıyor yüzünüzü güldürüyor. Sen nerden çıktın böyle diyorsunuz çoğu zaman. İki saniyelik bir telefon konuşmalarınız da bile gülmekten elmacık kemiklerinizi ağrıtıyor. İnanın cümlelerim yetmez içimdeki bu mutluluğu sizlere anlatmaya..


       Diyebileceğim tek şey; " bu duyguyu tatmanız dileğiyle..."  (çektiğim onca ayrılık acısını falan değil tabikii :)"

     He bir de yazımı okuyanlar şöyle bi maaşallah diyebilirler mi lütfen? Hiç nazar değmesin istiyorum. En yakın zamanda fotoğraflarımızı sizlerle paylaşmak dileğiyleeee :))

Gerçek...

Kimi dostlarınız vardır, onlara dost demek istemediğiniz. Çünkü dosttan ötedirler sizin için. Kimi zaman siz omuzuna yatarsınız kimi zamanda o sizin üstünüze çıkıp kameralara poz verir. Fotoğraf çekilirken yazdığınız Londra 2018 yazısı onları çok güldürür ve o gülerken sizde onu ben güldürdüm pozu verip fotoğraf çekilirsiniz. Dudaklarınıza annenizin en sevdiği ruju çaktırmadan alıp sürer emocuk yapıp eğlenirsiniz. Siz oo yoooo diye bağırırken korkup kaçmaya çalışır :) Bazen de imaj gözlüklerini takar şirin şirin poz verir. İşte yukarıda gördüğünüz ben ve benim dostum, dost demeye çekindiğim insan. Bunlar pozlarımızdan bir kaçı ve inanın biz yaşadığımız sürece devamı gelicek...  :)

Nerden nereye

Kimi yazılarda kendinizi bulursunuz, şiirlerde belki de. Okursunuz okursunuz.. durmandan okursunuz. Okurken düşünürsünüz ; kendinizi, sevdiklerinizi, yaşadıklarınızı.. Sonra kendi yazınızı yazmaya başlarsınız. Hayatınız değiştikçe yazılarınız da değişir. Bi bakmışsınız siz değişmişsiniz ! Ne olmuş ne bitmiş anlamamışsınız. Hayatınıza farklı kişiler girip çıktıkça yazınızı yazma tarzınız da değişir. Eski yazılarınızı okur gülersiniz belki de. Ve durmadan okumaya devam edersiniz. Okudukça ilham gelir size. Okudukça yazmak istersiniz.. Sonra bi gün yazacak hiç bişeyiniz kalmaz. Durur düşünürsünüz. O kadar çok şey yazmışsınızdır ki artık yazılarınızın hepsi birbirine benzemeye başlamıştır. Hayatınız artık klasikleşmiş, okumaktan zevk almamaya başlamışsınızdır. Yazıyı bırakır ileri de neleri yaşacağınızı merak edersiniz ve belki de artık tek zevkiniz kedileriniz ve örgüleriniz olmuştur...

İlk. Ve belki de son.

 Belki ilk aşkınız olur. Belki ilk elinizi tutan, size hiç tatmadığınız o duyguları yaşatan ilk insandır. Ya da size o ilk öpücüğü veren belki de... Her neyse. İlktir işte. Belki de ilk ve son.  Ve yeri büyüktür sizde.  Ne kadar istesenizde kimse dolduramaz yerini, ve unutamazsınız onu. Ben bunları seninle yaşıyorsam sen son kişisin dersiniz içinizden. Onunla bir gelecek kurarsınız kendinize tabii hayallerinizde. Düşlerinizi süsler ve birgün çekeeer gideer...

" Hayatınızda ki o kadar çok ilki ortaya çıkartır ki, onu hep son zannedersiniz."

Çözümleme

Sanki sürekli birileri tarafından sevilmeye ihtiyacım var benim. Sürekli birilerinin bana iltifat etmesi gerek sanki. Neden böyle bilmiyorum ve bunu değiştirmek için inanın her şeyi yapabilirim. Ya sıkılıyorum beni seven insanlar olmadan. Of iğrenç bir şey bu kendimden nefret ediyorum. Kendimi çözebilmiş değilim. Ne yapmaya çalıştığımı bilmiyorum, bu nereye kadar böyle gidicek onu da bilmiyorum. Ama sanırım benim için en doğru çözüm bir psikolog olucak :(